ဒီေန႔အလုပ္ကိစၥတခုနဲ႔ ေတာင္ႀကီးသြားစရာရွိတာနဲ႔ ပဲခူး ဟာဒယ လကၻရည္ဆိုင္မွာ လကၻရည္ေသာက္ရင္း ေတာင္ႀကီးကားအလာေစာင္ေနလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ညေန(၇း၀၀)ရီေလာက္ၾကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္စီးရမယ္႔ကားေရာက္လာပါၿပီ။ ကားေပၚတက္ အထုပ္အပိုးေတြေနရာခ်ၿပီး ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ရင္ ဟိုေရာက္ရင္လုပ္ရမယ္႔အလုပ္အေၾကာင္းေတြစင္းစားရင္း လိုက္ပါလာခဲ႔ပါတယ္။
တလမ္းလံု ကားရပ္နားစခန္းေတြမွာကားရပ္ေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမစားဘဲ ကေလာေရာက္မွစားဖို႔ စိတ္ကူးနဲ႔ေနခဲ႔တာေပါ႔ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ရွမ္းေခါက္ဆြဲတို႔ ေရစိမ္တို႔ ပဲပုပ္တို႔ဆို တအားႀကိဳက္တာကို။ ဒီလိုနဲ႔ မနက္ (၁း၃၀) ေလာက္ၾကေတာ႔ ကေလာကိုေရာက္လာပါၿပီ။ အဲ႔အခ်ိန္မွာ ကေလာညေစ်းက သိမ္းခါစ ေစ်းေခါင္းကြဲတဲ႔အခ်ိန္ေပါ႔။
ကိုယ္႔ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ကို တလမ္းလံုးဘာမွစားမလာေတာ႔ ဗိုက္စာစာနဲ႔ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ(၂) ပြဲ နဲ႔ကၽြဲရိုင္းတဘူးမွာၿပီး စားလိုက္တယ္။ စားၿပီးတာနဲ႔ ဆိုင္ကဖုန္းခဏ ေတာင္းဆက္ၿပီး ေတာင္ႀကီးက သံလြင္ဟိုလ္တည္ကို အခန္းလွမ္းခ်ိတ္လိုက္ပါတယ္။ အစင္ေျပစြာနဲ႔ဘဲ အခန္းရတယ္ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းျပန္ေျပာလာပါတယ္။ သံလြင္ ဟိုလ္တည္ဆိုတာကလဲ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ႀကီးသြားတိုင္း
တည္းေနၾကဆိုေတာ႔ အမ်ိဳးေတြလိုျဖစ္ေနတာလဲပါတာေပါ႔ဗ်ာ။
ဒီလိုနဲ႔ေတာင္ႀကီးကို မနက္ (၅း၀၀)နနာရီေလာက္မွာဝင္ပါတယ္။ ဟိုလ္တည္ကလာႀကိဳတဲ႔ကားနဲ႔ လိုက္သြားၿပီး ဟိုလ္တည္ေရာက္ေတာ႔ မနက္လုပ္ရမယ္႔အလုပ္ေတြနဲ႔ စအလုပ္ရုပ္ပါေတာ႔တယ္။ မနက္မိုးလင္းေတာ႔ သြားစရာလုပ္စရာရွိတာေတြလုပ္ၿပီး နမ္႔ဆမ္ ကိုခရီးဆက္ဖို႔ ဘင္ကားဂိတ္ကိုထြက္လာလိုက္ပါတယ္။ ဘင္ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ႔ စီးေနၾက ကိုေက်ာ္ႀကီးကားကို ရွာၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား နမ္႔ဆမ္ကိုတက္ခဲ႔ၾကတာေပါ႔။
နမ္႔ဆမ္ကို ညေန (၆း၀၀)နာရီေလာက္မွာေရာက္ၿပီး အစ္ကိုတဝမ္းကြဲအိမ္မွာ စိတ္ခ်လက္ခ်အိပ္ခ်လိုက္ပါေတာ႔တယ္။ မနက္မိုးလင္းေတာ႔ မရီးလုပ္တဲ႔သူက လာႏိုးၿပီး။ ကၽြန္ေတာ႔အႀကိဳက္ ရွမ္းေခါက္ဆြဲနဲ႔ မနက္စာစားၾကပါတယ္။ မနက္စာစားရင္း အကို႔မိန္းမက
" ေဇာင္း ..နင္ဒီတေခါက္ၾကာမွာလား? ၾကာမယ္ဆို နင္႔ကိုငါ ေျပာစရာရွိတယ္...."
အစ္က္ိုက
" အာ....နင္ဘာေတြသြားေျပာမွာလဲ? သူ႔ဘာသာေအးေဆးေနပါေစဟ..."
"ဟင္.....ဘာေတြလဲဗွာ တေယာက္ကေျပာမယ္။ တေယာက္ကမေျပာနဲ႔တဲ႔ ...မရဘူး....မႀကီးကၽြန္ေတာ႔ေျပာျပ ဘာလဲ ? "
" ဒီလိုေလဟာ...နင္မေရာက္ခင္ နင္႔အေမ ငါတို႔စီဖုန္းလွမ္းဆက္တယ္ဟ ...နင္ဒီကိုလာမယ္..နဲနဲလဲၾကမယ္တဲ႔...ဟိ..အဲ႔တာအခ်ိန္ရရင္ မိန္ေပးစားလိုက္တဲ႔ ..ရွမ္းမေခ်ာေခ်ာေလးရွာေပးစားလိုက္တဲ႔..ကဲသိၿပီလား...."
"ဟိုက္..မလုပ္ပါနဲ႔မႀကီးရာ...ဟားဟားဟား..."
အစ္ကိုက
" ေဟ႔ေကာင္ မရယ္နဲ႔ အတည္ေျပာေနတာ..ဟ..မင္းေျခၿငိမ္ေအာင္တဲ႔..ဟ.."
"အာ..ကၽြန္ေတာ္က ေျခမၿငိမ္ရေအာင္ ဘာလုပ္ေနလို႔လဲ ကိုႀကီးကလဲ?"
"ဘာမွေတာ႔မလုပ္ဘူးေပါ႔ကြာ..ဒါေပမယ္႔..မင္းေလာဘနဲ႔ ေငြေနာက္ေရွာက္လိုက္ေနလို႔ ထိမ္းမယ္႔လူရွာေပးလိုက္တဲ႔..ဟ.."
"အြန္... အင္းဘာ အေမမွာတယ္ဆိုေတာ႔လည္ သူစိတ္ေၾကနပ္ေအာင္ရွာၾကည္႔တာေပါ႔ ဟုတ္ဘူးလား..မျပန္ခင္ေလး.."
" ေဇာင္း...နင္ကဒီမွာဘယ္ေလာက္ၾကာမွာလဲ ဒါဆို.."
" (၅)လေလာက္ေတာ႔ၾကမယ္ထင္တယ္မႀကီးရ..ဘာလို႔လဲ မထားခ်င္လို႔လား..ဟဲ..ဟဲ."
"ငါလုပ္လိုက္ရ..နင္႔အေမမွာတာ လုပ္ေပးမလို႔ေမးတာဟဲ႔...နင္ဒီကမျပန္လဲဘာမွမျဖစ္ဘူးငါတို႔က နင္႔အေမက ပိုေတာင္ႀကိဳက္ေသးတယ္..ဟင္း...ငါမေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး.."
"ဟားဟားဟား..စတာပါမႀကီးရာ..."
မနက္စာစားၿပီး ကၽြန္ေတာ္လဲ အလုပ္လုပ္စရာေလးေတြရွိတာနဲ႔
ဆိုင္ကယ္ယူၿပီး ေတာင္ႀကီးျပန္ဆင္းလာလိုက္တယ္။ အလုပ္ၿပီးေတာ႔ နမ္႔ဆမ္ ျပန္တက္လာၿပီး အိမ္ေရာက္ေတာ႔ မႀကီးက.
" ေဟာ ..ေဇာင္းျပန္လာၿပီလား..ႏုႏု ..သူက အစ္မေျပာေနတဲ႔ ေဇာင္းဆိုတာေလ.."
" ေအာ္..ဟုတ္ကဲ႔.."
ႏုႏု ဆိုတဲ႔ရွမ္းမေလးက ကၽြန္ေတာ္႔ကိုေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည္႔ရင္း
" ဒီေလာက္ေအးေနတာ ဆိုင္ကယ္နဲ႔
ေတာင္ႀကီးကျပန္လာတယ္လား...ရင္ဘက္ေတြေအာင္႔ၿပီးေနမေကာင္းျဖစ္မွာေပါ႔...ရင္ကာမပါဘာဘဲ မသြားနဲ႔ေလ..."
ရွမ္းသံဝဲဝဲေလးနဲ႔ ဂရုဏာသံေလးနဲ႔ေျပာလိုက္တဲ႔ာအသံက ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ထဲ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္းမသိလိုက္ဘူး။ အထစ္ထစ္အေငါ႔ေငါ႔နဲ႔ဘဲ
" ေအာ္..ဟိုဒင္းေလ....ဟိုဟာ...ဝတ္ဖို႔ေမ႔သြားလို႔ပါဗ်ာ...စိတ္ေလာေနလို႔.."
"အဲ႔ဒါသာၾကည္႔ေတာ႔ႏုႏုေရ သူကေလ ေငြဘဲျမင္တာ ကိုယ္႔ကို ဂရုမစိုက္ဘူးေလ...အဲ႔ဒါေၾကာင္႔ သူ႔အေမက ဒီတေခါက္ ဒီလာတုန္း ရွမ္းမေလးေခ်ာေခ်ာေလးနဲ႔ ေပးစားလိုက္တဲ႔ေလ..သူ႔ထိမ္းလို႔ရေအာင္တဲ႔..ေဇာင္း ..ႏုႏုကေခ်ာတယ္မွတ္လား...ဟိ.."
" အာ...မႀကီးကလဲ"
"အို႔..အမကလဲ..ႏုႏုျပန္မယ္..ေနာက္ေန႔မွလာလည္မယ္..."
ႏုႏုဆိုတဲ႔ရွမ္းမေလး ပါးေလးေတြရဲလို႔ ရွက္ၿပီး အေျပးတပိုင္းနဲ႔ ျပန္သြားပါေတာ႔တယ္။
" မႀကီးကလဲဗ်ာ..စြတ္ေျပာေနတယ္..ဟိုမွာရွက္သြားၿပီ..."
"အံမယ္....ငါ႔လာရန္ရွာေနတယ္..နင္မႀကိဳက္ဘူးလားေျပာ.."
"ဟီး...မဆိုးဘူးေနာ္..မႀကီး...ေခ်ာေတာ႔ေခ်ာသား..ဟိ"
"မဆိုးဘူးမဟုတ္ဘူး..ဟဲ႔ ..ဆိုးကိုမဆိုးတာ..သူက တို႔တပ္ထဲက ဆရာမေလးေလ..နင္႔အေမ
သေဘာၾကမွာပါ..ငါသိတယ္..ဘယ္လိုလဲ နင္ေရာ..."
"စင္းစားလိုက္အံုးမယ္ေနာ္..မႀကီး.."
" ေသနာေလး..နင္ကမ်ား.."
"ဟားဟားဟား..စတာပါမႀကီးရာ...ေျဖးေျဖးေပါ႔ဗ်ာ..အခ်ိန္ေတြရွိပါေသးတယ္..."
ဒီလိုနဲ႔ တလေလာက္ၾကာလာေတာ႔ ႏုႏုဆိုတဲ႔ ရွမ္းမေလးနဲ႔လဲ ရင္းႏွီးလာပါတယ္။ သူရဲ႔ စကားသံဝဲဝဲေလးက နားေထာင္ေကာင္းသလိုရွိလာပါတယ္။ တေန႔ ႏုႏုက
" ေဇာင္း နမ္႔ဆမ္မွာ စကားပံုလိုလို ဆိုရိုးစကားလိုလိုရွိတယ္ သိလား.."
"ဟုတ္လား ..ႏုႏု..ဘာလဲ..အဲ႔တာက.."
"တျပည္သားေတြလာလည္ၿပီး နမ္႔ဆမ္ေခ်ာင္းရည္ ေသာက္မိရင္ နမ္႔ဆမ္ကို ေနာက္တေခါက္ျပန္လာကိုျပန္လာရတယ္တဲ႔..အဲ႔တာေဇာင္းယံုလား..."
"တအားႀကီးေတာ႔လႊတ္ၿပီးမယံုခ်င္ဘူး..ဟုတ္ရင္လဲဟုတ္မွာေပါ႔ေနာ႔..ေျပာတက္ဘူးေလ.."
အဲ႔အခ်ိန္မွာ မႀကီးေရာက္လာၿပီး
"ဟုတ္ရင္ဟုတ္မွာေပါ႔မဟုတ္ဘူးေဟ...ဟုတ္ကိုဟုတ္တာ..နင္မယံုၾကည္႔ နင္ေနာက္တေခါက္ျပန္လာကိုျပန္လာရအံုးမယ္...ခုလဲနင္ခဏခဏလာေနရတာဘဲမဟုတ္လား.."
" အာ..မႀကီးကလဲ ဒါက ကၽြန္ေတာ္အလုပ္နဲ႔ေလ..အေပ်ာ္အလည္လာတဲ႔သူမွမဟုတ္တာ..."
"ထားပါေတာ႔ နင္ကိုယ္ေတြ႔ၾကံဳမွသိမယ္..ဟြန္း"
ကၽြန္ေတာ္နမ္႔ဆမ္ေျမေရာက္တာ(၃)လေလာက္ၾကာလာပါၿပီ မႀကီးရဲ႔ အပို႔ေတြေကာင္းမႈေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ႏုႏုတို႔လဲ အေျခအေနေတြေျပာင္းလဲလာပါတယ္။ ႏုႏုကလဲ သူ႔အိမ္ကို ေခၚၿပီးထမင္းေၾကြး သူ႔မိဘေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတဲ႔အဆင္႔ေတြေရာက္လာပါတယ္။ သူ႔မိဘေတြကလဲ ေကာင္ေလးဧည္႔သည္ တခါမွအိမ္ေခၚမလာဘူတဲ႔ သူ႔တို႔သမီးကိုလဲ အထူးအစမ္းအေနနဲ႔ ၾကည္႔ၿပီး ေခါင္းတညိမ္႔ညိမ္႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို လက္ခံအသိအမွတ္ျပဳ ေဖၚေဖၚေရြေရြနဲ႔စကားေတြေျပာၾကနဲ႔ အေျခအေနေတြေကာင္းလာပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔တရက္မွာေတာ႔ နမ္႔ဆမ္နဲ႔ (၂)မိုင္သာသာေလာက္သာေဝတဲ႔ ရြာတရြာမွာ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ကိစၥတခုနဲ႔ အေရာင္းအဝယ္သြားလုပ္ရတယ္။ အဲ႔ရြာက ရြာသူရြာသားေတြက ဗမာကိုမုန္းၾကတယ္တဲ႔ ဗမာဆိုေပမယ္႔ သူ႔တို႔ရြာမွာဗမာလိုမေျပာမိရင္ ဘာမွမလုပ္ၾကပါဘူး။ ေျပာမိရင္ေတာ႔ အေသသတ္တယ္ဆိုႀပီးနာမည္ႀကီးေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲ႔ဒီ႔ရြာသြားမယ္ လုပ္ေတာ႔ ႏုႏုက ဆိုးရိမ္တဲ႔မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ သတိထားဖို႔ တတြတ္တြတ္မွာရွာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ စိတ္ခ်ပါဆိုၿပီး ထြက္လာခဲ႔ပါေတာ႔တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ကၽြန္ေတာ႔ အစ္ကိုယ္ရယ္ ဆိုင္ကယ္တေယာက္တစီးစီနဲ႔ ထြက္လာၾကပါတယ္။ အဲ႔ဒီရြာေရာက္ေတာ႔ အေရာင္းအဝယ္က ဘယ္လိုမွေစ်းညွိလို႔မရပါဘူး။ အေျခအေနက တေျဖးေျဖး တင္းမာမႈေတြရွိလာပါတယ္။ သူတခြန္းကိုယ္တခြန္းေျပာရင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ စိတ္မေရွေတာ႔တာနဲ႔ ရွမ္းလိုေျပာရတာ ခရီးမတြင္ဘူး ျမန္မာလိုေျပာလို႔ ေျပာခ်လိုက္ပါတယ္။ အဲ..အဲ႕မွာစျပႆနာတက္ေတာ႔တာပါဘဲ။ ဗမာလိုေျပာရမလားဆိုၿပီး အေရာင္းအဝယ္ျပက္သြားပါေတာ႔တယ္။
အေရာင္းအဝယ္မျဖစ္ေတာ႔ ညီအစ္ကို(၂)ေယာက္လဲ ျပန္လာၾကပါတယ္။ အျပန္လမ္း နမ္႔ဆမ္ ဝင္ခါနည္းမွာေတာ႔
ငါ႔ညီေနာက္မွာ ကား(၂)စီးလိုက္လာတယ္ ေမာင္းျမန္ျမန္..ေမာင္း..
ကၽြန္ေတာ္တို႔(၂)ေယာက္လဲ မိုင္ကုန္တင္ လစ္ပါေတာ႔တယ္။ ေနာက္ကလိုက္လာတာက ဆဖ္အမ်ိဳးအစား 4x4 ေတြဆိုေတာ႔ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ဘယ္လိုမွ ေျပးလို႔မလြတ္ေတာ႔ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ညီကိုယ္ႏွစ္ေယာက္လဲ အထူးဘူးဆိုၿပီး ေတြ႔ရာေခ်ာက္ထဲ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ထိုးဆင္းေျပးၾကပါေတာ႔တယ္။ ေခ်ာက္ကမ္းပါးက မမတ္ေပမယ္႔ ထင္းရူးပင္ေတြ ရွိေနတာေၾကာင္႔ ေအာက္ေရာက္ေတာ႔ ညီကို(၂)ေယာက္လံုး ရစရာမရွိေအာင္ ပြန္းပဲ႔ကုန္ၾကပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္ေတြကေတာ႔ ဘာမွသံုးစားမရေတာ႔ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔(၂)ေယာက္ကိုၾကည္႔ၿပီးအကုန္လံုးလန္႔ေနၾကပါတယ္ ဒဏ္ရာေတြေဆးထဲ႔ၾကေပါ႔။ ႏုႏုတေယာက္ဆို မ်က္ရည္ေတြ တသြင္သြင္ၾကလို႔ သူအတန္တန္မွာရက္နဲပ ျဖစ္ၾကၿပီဆိုၿပီး ငိုေနရွာပါေတာ႔တယ္။
ကၽြန္ေတာ႔မွာ ႏုႏုငိုေတာ႔ ဒဏ္ရာကနာတာေတြဘယ္ေရာက္ကုန္မွန္းမသိ သူ႔ျပန္ေခ်ာ႔ရပါေတာ႔တယ္။
" မငိုပါနဲ႔ ႏုႏုရယ္ ...ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးကြာ..."
"မငိုလို႔ရမလား....ကိုယ္႔ကိုလဲျပန္ၾကည္႔ေလ..ရစရာမရွိေတာ႔ဘူး..."
" ေဇာင္း ..နင္တခုခုျဖစ္လို႔မရဘူး....ဘာမွမျဖစ္ရဘူး..နင္နာေနရင္ ငါနာေနသလိုခံစားရတယ္.."
"ကဲ ..ကဲ ေတာ္ပါၿပီကြာ..မငိုနဲ႔ေတာ႔ေနာ္ အဲ႔ရြာေနာက္တခါမသြားေတာ႔ဘူး..ဟုတ္ၿပီလား..."
ဒီလိုနဲ႔ဒဏ္ရာေတြသက္သာလာပါၿပီ။ တရက္ ႏုႏုက တပ္ထဲက အခ်ဳပ္သြားရေအာင္အေဖၚလိုက္ခဲ႔ပါေခၚတာနဲ႔ လိုက္သြားပါတယ္။ တပ္အခ်ဳပ္ေရာက္ေတာ႔ေတြ႔လိုက္ရတာက
.
"ဟာ...ေဟ႔ေကာင္...ေျမာက္ဂၽြမ္း(သူ႔နာမည္အရင္းက ေက်ာ္ေထြးသန္းပါ တိုက္ေလယဥ္ေမာင္းတဲ႔သူေပါ႔) "
"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲဟ..."
"ဘာျဖစ္ရမလဲ တပ္ရင္းမႈက ေသခ်ာမွာလိုက္တယ္..သူကေသခ်ာတလြဲလုပ္တယ္ေလ.."
"ဘာေတြတလြဲလုပ္တာလဲဟ"
"မေန႔က ေလ႔က်င္႔ေရးရွိတယ္ေလ အဲ႔ဒါ သူ႔ကို ေလယာဥ္ေမာင္းရင္ ေလယာဥ္ကိုဂၽြမ္းမထိုးရဘူးလို႔ မွာလိုက္တာ ဂၽြမ္းထိုးတယ္ေလ..အခု ဖိုင္းၾကတာေပါ႔...."
" ေနစမ္းပါအံုး မင္းကဘာလို႔ ဂၽြမ္းထိုးရတာလဲ"
ေျမာက္ဂၽြမ္းက
" ဘာလို႔ရမွာလဲဟ...ငါ႔ႀကိဳက္တဲ႔ေကာင္မေလးက အဲ႔ေန႔ေလ႔က်င္႔ေရးမွာ သူ႔အိမ္ေခါင္ေပၚမွာ ေလယာဥ္တပတ္ဂၽြမ္းထိုးျပရင္ အေျဖေပးမယ္ဆိုလို႔ ထိုးျပလိုက္တာ..အခုေတာ႔.."
"ဟားဟားဟား..ျဖစ္ရေလ ေျမာက္ဂၽြမ္းရယ္...မင္းမလဲနာမည္နဲ႔ကိုလိုက္ပါေပတယ္..."
ေျမာက္ဂၽြမ္းစီကျပန္လာၾကၿပီး (၂)ေယာက္သား နမ္႔ဆမ္ ဘုရားကိုသြားဖူးၾကပါတယ္ ညေန ေနၾကမွဘဲ ျပန္လာလိုက္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ခါနီး (၃)
ပတ္အလိုမွာ အေရာင္အဝယ္ကိစၥတခုေပၚလာပါတယ္။ အရင္ရန္ျဖစ္ထားတဲပရြာရဲ႔ (၂)ရြာေၾကာ္မွာေပါ႔။ ဒါကိုသိသြားတဲ႔ ႏုႏုက သူလဲလိုက္မယ္ဆိုၿပီး ဇြတ္လိုက္ပါေတာ႔တယ္။ အစ္ကိုယ္ေတြ မရီးေတြဝိုင္းတားေပမယ္႔မရတာနဲ႔ အစ္ကိုကလဲ ေခၚခဲ႔ကြာဒါဆိုလဲဆိုၿပီး (၃)ေယာက္သားသြားၾကပါတယ္။ အေရာင္းအဝယ္ျဖစ္လို႔ (၃)ေယာက္သား အိမ္အျပန္လာမွာေတာ႔...
အစ္ကိုက
"ငေဇာင္း...ငါ႔စိတ္ထဲတမ်ိဳးဘဲ..တခုခုျဖစ္ေတာ႔မလိုဘဲ..ဘယ္လိုႀကီးလဲမသိဘူးကြာ.."
"အာ..ကိုႀကီးပင္ပန္းလို႔ေနမွာပါ ..အိမ္ေရာက္ရင္ နဲနဲခ်ၿပီးအိပ္လိုက္ လန္းသြားမွာပါ.."
" မဟုတ္ဘူးေနာ္ တခုခုေတာ႔တခုခုဘဲ...."
"ေအးေလ အစ္ကိုကလဲ ႏုႏုေတာင္ဘာမွမျဖစ္ဘူး "
အဲ႔အခ်ိန္မွာဘဲ ေနာက္က ဟြန္းသံေၾကာင္႔ ဆိုင္ကယ္ေဘးခ်ေရွာင္ေပးလိုက္ေတာ႔ ကားတစီး အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေက်ာ္တက္သြားပါတယ္။ အစ္ကိုက
"ၾကမ္းလိုက္တာကြာ ကားေမာင္းကလဲ.."
ဒီလိုနဲ႔ နမ္႔ဆမ္ျမိဳ႔ေလးကို လွမ္းျမင္ေနရပါၿပီ။ ေရာက္ေတာ႔မယ္ဆိုတဲ႔အသိနဲ႔ ခတ္ျမန္ျမန္ေလးေမာင္းလာၾကပါတယ္။
" ေဖာက္..."
"အင္႔...ေဇာင္း.."
ႏုႏုရဲ႕ မပီဝိုးတဝါးအသံကနားထဲေရာက္လာၿပီး။ ႏုႏုခႏၶာကိုေလး ကၽြန္ေတာ႔ေက်ာေပၚ မွီၾကလာပါတယ္။
" ႏုႏု..ဘာျဖစ္တာလဲ....ဘာျဖစ္တာလဲ..."
ကၽြန္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ ရပ္ၿပီး ႏုႏုကို ျပန္လွည္႔အၾကည္႔မွာေတာ႔
" ေဖာက္....ေဖာက္..."
အသံႏွစ္သံ ေရွ႔ဆင္႔ေနာက္ဆင္႔ ဆိုသလိုထြက္ေပၚလာၿပီး ကၽြန္ေတာ႔လက္ေမာင္း ပူခနဲျဖစ္သြားပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္လဲ ႏုႏုကိုဆိုင္ကယ္ေပၚကဆြဲခ် ႏွစ္ေယာက္သား ရင္ခ်င္းအပ္လို႔ဝပ္ေနလိုက္ပါတယ္။ အစ္ကိုကေတာ႔ သစ္ပင္အကြယ္မွာ ဝပ္ေနတာေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ႏုႏုကိုၾကည္႔လိုက္ေတာ႔
" ဟင္...ႏုႏု..."
ေက်ာဘက္မွာေသြးေတြရြဲႏွစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ ေပ်ာ႔ေခြေနပါေတာ႔တယ္။
"ကိုႀကီး လာပါအံုး ဒီမွာ ႏုႏုကိုထိသြားၿပီ...ေခၚလို႔မရေတာ႔ဘူး."
"ဟင္..ဘယ္မွာလဲ ...ဟာ....သြားၿပီ...ႏုႏု"
ဘယ္လိုပင္ကၽြန္ေတာ္တို႔(၂)ေယာက္ေခၚေနေပမယ္႔ ႏုႏုတေယာက္မၾကားႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ ဒီေန႔မွကၽြန္ေတာ္႔ကို စိတ္မခ်လို႔လိုက္လာကာမွ ေသနက္သမားေတြလက္ခ်က္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ႔လက္ထဲ ေပ်ာ႔ေခြၾကေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ ငူငူႀကီးထိုင္လို႔ ႏုႏုျပန္ရွင္လာႏိုးနဲ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးႀကိဳးစားေနမိပါတယ္။ ဘယ္လိုပင္ႀကိဳးစားႀကိဳးစား ႏုႏုကေတာ႔ ေသြးေတြရြဲလို႔ ကၽြန္ေတာ႔လက္ထဲ ဝိဥာဥ္မဲ႔စြာ ေပ်ာ႔ေခြေနပါၿပီ။
"ငေဇာင္း...လာကြာ ႏုႏုကို ဆိုင္ကယ္ေပၚတင္ သြားမယ္...အခ်ိန္ၾကာလာရင္ ငါတို႔အတြက္လဲမေကာင္းႏိုင္ဘူး..ျမန္ျမန္ျပန္ၾကရေအာင္..."
အိမ္ျပန္ေရာက္ၾကပါၿပီ။ ဝိဥာဥ္မဲ႔ေနတဲ႔ ႏုႏုခႏၶာကိုယ္ေလးကို ေပြ႔ရင္း အိမ္ထဲလွမ္းအဝင္မွာေတာ႔
" ဟင္....သမီး...သမီးေလး......"
" ဟင္..ေဇာင္း...ဘယ္လိုျဖစ္ၾကတာလဲကြယ္....မႀကီးကိုေျပာျပၾကပါအံုး..."
ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ေျပာျပလိုက္ေတာ႔..
" ျဖစ္ရေလသမီးရယ္....သမီးေလး..."
ႏုႏုေမေမမွာေတာ႔ သူ႔သမီးေလးရင္မွာပိုက္လို႔ ေငြးေၾကြးေနပါေတာ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ႔ရင္ထဲမွာလဲ ငါေၾကာင္႔ျဖစ္ရတာဆိုတဲ႔ာအေတြးေတြနဲ႔ ဆို႔နင္႔လို႔ စကားေျပာဖို႔ေတာင္အင္အားေတြကုန္ခမ္းသြားၿပီး ငူငူႀကီးထိုင္လို႔သာေနမိပါေတာ႔တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ႏုႏုရက္လည္တဲ႔အထိေစာင္႔ ဂူသြင္းလို႔ ဂူပိတ္အၿပီးေနာက္ေန႔မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ပဲခူးျပန္ရပါေတာ႔တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ အေၾကာင္းစံုေမေမတို႔ကိုရွင္းျပေတာ႔ ေမေမတို႔လဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကယံုကလြဲလို႔ ဘာမွမေျပာႏိုင္ရွာၾကေတာ႔ပါဘူး။ ဘဝေပးေပါ႔ကြယ္ဆိုတဲ႔ စကားတလံုးနဲ႔သာ တတြင္တြင္ေျပာရင္ႏွင္႔သိမ္႔ေနအားေပးၾကပါတယ္။
အခ်ိန္ေတြဘယ္လိုပင္ေျပာင္းလာေပမယ္႔ ႏုႏုရဲ႕ အျဖစ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္႔မွာ မေန႔ကျဖစ္ျပက္ခဲ႔သလို စိုးမိုးေနပါတယ္။ တရက္မွာေတာ႔...
" ကလင္..လင္..လင္..."
ဖုန္းသံေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ အခန္းထဲ အလုပ္ရႈပ္ေနရာက အေျပးသြားကိုင္လိုက္ပါတယ္။
"ဟလို..ဗ်ာ...ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ႀကီးသြားရမယ္..ဟုတ္လား..မသြားလို႔ မျဖစ္ဘူးလား ဗ်ာ..ကၽြန္ေတာ႔အစား တခ်ားသူလႊတ္လို႔မရဘူးလား...."
တဖက္ကအေရာင္းအဝယ္လုပ္မယ္႔သူရဲ႕ လူကိုယ္တိုင္လာမွဆိုတဲ႔ အေျပာေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ေမာစြာနဲ႔ဘဲ အင္း လိုက္ရပါေတာ႔တယ္။
ေတာင္ႀကီးတေခါက္တက္ရျပန္ၿပီေပါ႔ဗ်ာ။ အရင္တုန္းကေတာ႔ သြက္လက္ျဖတ္လက္လို႔ အလုပ္ဆိုရင္ သြားေနတဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ဒီတေခါက္ ခရီးမွာေတာ႔ ဘယ္လိုမွမေပ်ာ္ႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ ရင္ေမာစြာနဲ႔ ေလးကန္ပင္ပန္းခ်ိနဲ႔စြာနဲ႔ ေတာင္ႀကီးေျမကိုေရာက္လာပါေတာ႔တယ္။ ေတာင္ႀကီးေရာက္လို႔ အလုပ္ေတြလက္စသတ္အၿပီးမွာေတာ႔ တခ်ိန္က ခ်စ္သူရွိရာ နမ္႕ဆမ္ေျမကို တေခါက္ျပန္သြားဖို႔ အားတင္းေျခဦးလွည္႔လိုက္မိပါေတာ႔တယ္။ နမ္႔ဆမ္ေျမကိုေရာက္လာပါၿပီ ခ်စ္သူထာဝရအိပ္ဆက္ရာ အုပ္ဂူ ေလးစီသို႔သာေပါ႔။
ခ်စ္သူအုပ္ဂူေလးကို တယုတယ ရွင္းလင္းေပးရင္ အေဝကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည္႔လိုက္မိပါတယ္။
ေဇာင္း ( ရင္တြင္းျဖစ္)
တလမ္းလံု ကားရပ္နားစခန္းေတြမွာကားရပ္ေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမစားဘဲ ကေလာေရာက္မွစားဖို႔ စိတ္ကူးနဲ႔ေနခဲ႔တာေပါ႔ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ရွမ္းေခါက္ဆြဲတို႔ ေရစိမ္တို႔ ပဲပုပ္တို႔ဆို တအားႀကိဳက္တာကို။ ဒီလိုနဲ႔ မနက္ (၁း၃၀) ေလာက္ၾကေတာ႔ ကေလာကိုေရာက္လာပါၿပီ။ အဲ႔အခ်ိန္မွာ ကေလာညေစ်းက သိမ္းခါစ ေစ်းေခါင္းကြဲတဲ႔အခ်ိန္ေပါ႔။
ကိုယ္႔ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ကို တလမ္းလံုးဘာမွစားမလာေတာ႔ ဗိုက္စာစာနဲ႔ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ(၂) ပြဲ နဲ႔ကၽြဲရိုင္းတဘူးမွာၿပီး စားလိုက္တယ္။ စားၿပီးတာနဲ႔ ဆိုင္ကဖုန္းခဏ ေတာင္းဆက္ၿပီး ေတာင္ႀကီးက သံလြင္ဟိုလ္တည္ကို အခန္းလွမ္းခ်ိတ္လိုက္ပါတယ္။ အစင္ေျပစြာနဲ႔ဘဲ အခန္းရတယ္ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းျပန္ေျပာလာပါတယ္။ သံလြင္ ဟိုလ္တည္ဆိုတာကလဲ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ႀကီးသြားတိုင္း
တည္းေနၾကဆိုေတာ႔ အမ်ိဳးေတြလိုျဖစ္ေနတာလဲပါတာေပါ႔ဗ်ာ။
ဒီလိုနဲ႔ေတာင္ႀကီးကို မနက္ (၅း၀၀)နနာရီေလာက္မွာဝင္ပါတယ္။ ဟိုလ္တည္ကလာႀကိဳတဲ႔ကားနဲ႔ လိုက္သြားၿပီး ဟိုလ္တည္ေရာက္ေတာ႔ မနက္လုပ္ရမယ္႔အလုပ္ေတြနဲ႔ စအလုပ္ရုပ္ပါေတာ႔တယ္။ မနက္မိုးလင္းေတာ႔ သြားစရာလုပ္စရာရွိတာေတြလုပ္ၿပီး နမ္႔ဆမ္ ကိုခရီးဆက္ဖို႔ ဘင္ကားဂိတ္ကိုထြက္လာလိုက္ပါတယ္။ ဘင္ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ႔ စီးေနၾက ကိုေက်ာ္ႀကီးကားကို ရွာၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား နမ္႔ဆမ္ကိုတက္ခဲ႔ၾကတာေပါ႔။
နမ္႔ဆမ္ကို ညေန (၆း၀၀)နာရီေလာက္မွာေရာက္ၿပီး အစ္ကိုတဝမ္းကြဲအိမ္မွာ စိတ္ခ်လက္ခ်အိပ္ခ်လိုက္ပါေတာ႔တယ္။ မနက္မိုးလင္းေတာ႔ မရီးလုပ္တဲ႔သူက လာႏိုးၿပီး။ ကၽြန္ေတာ႔အႀကိဳက္ ရွမ္းေခါက္ဆြဲနဲ႔ မနက္စာစားၾကပါတယ္။ မနက္စာစားရင္း အကို႔မိန္းမက
" ေဇာင္း ..နင္ဒီတေခါက္ၾကာမွာလား? ၾကာမယ္ဆို နင္႔ကိုငါ ေျပာစရာရွိတယ္...."
အစ္က္ိုက
" အာ....နင္ဘာေတြသြားေျပာမွာလဲ? သူ႔ဘာသာေအးေဆးေနပါေစဟ..."
"ဟင္.....ဘာေတြလဲဗွာ တေယာက္ကေျပာမယ္။ တေယာက္ကမေျပာနဲ႔တဲ႔ ...မရဘူး....မႀကီးကၽြန္ေတာ႔ေျပာျပ ဘာလဲ ? "
" ဒီလိုေလဟာ...နင္မေရာက္ခင္ နင္႔အေမ ငါတို႔စီဖုန္းလွမ္းဆက္တယ္ဟ ...နင္ဒီကိုလာမယ္..နဲနဲလဲၾကမယ္တဲ႔...ဟိ..အဲ႔တာအခ်ိန္ရရင္ မိန္ေပးစားလိုက္တဲ႔ ..ရွမ္းမေခ်ာေခ်ာေလးရွာေပးစားလိုက္တဲ႔..ကဲသိၿပီလား...."
"ဟိုက္..မလုပ္ပါနဲ႔မႀကီးရာ...ဟားဟားဟား..."
အစ္ကိုက
" ေဟ႔ေကာင္ မရယ္နဲ႔ အတည္ေျပာေနတာ..ဟ..မင္းေျခၿငိမ္ေအာင္တဲ႔..ဟ.."
"အာ..ကၽြန္ေတာ္က ေျခမၿငိမ္ရေအာင္ ဘာလုပ္ေနလို႔လဲ ကိုႀကီးကလဲ?"
"ဘာမွေတာ႔မလုပ္ဘူးေပါ႔ကြာ..ဒါေပမယ္႔..မင္းေလာဘနဲ႔ ေငြေနာက္ေရွာက္လိုက္ေနလို႔ ထိမ္းမယ္႔လူရွာေပးလိုက္တဲ႔..ဟ.."
"အြန္... အင္းဘာ အေမမွာတယ္ဆိုေတာ႔လည္ သူစိတ္ေၾကနပ္ေအာင္ရွာၾကည္႔တာေပါ႔ ဟုတ္ဘူးလား..မျပန္ခင္ေလး.."
" ေဇာင္း...နင္ကဒီမွာဘယ္ေလာက္ၾကာမွာလဲ ဒါဆို.."
" (၅)လေလာက္ေတာ႔ၾကမယ္ထင္တယ္မႀကီးရ..ဘာလို႔လဲ မထားခ်င္လို႔လား..ဟဲ..ဟဲ."
"ငါလုပ္လိုက္ရ..နင္႔အေမမွာတာ လုပ္ေပးမလို႔ေမးတာဟဲ႔...နင္ဒီကမျပန္လဲဘာမွမျဖစ္ဘူးငါတို႔က နင္႔အေမက ပိုေတာင္ႀကိဳက္ေသးတယ္..ဟင္း...ငါမေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး.."
"ဟားဟားဟား..စတာပါမႀကီးရာ..."
မနက္စာစားၿပီး ကၽြန္ေတာ္လဲ အလုပ္လုပ္စရာေလးေတြရွိတာနဲ႔
ဆိုင္ကယ္ယူၿပီး ေတာင္ႀကီးျပန္ဆင္းလာလိုက္တယ္။ အလုပ္ၿပီးေတာ႔ နမ္႔ဆမ္ ျပန္တက္လာၿပီး အိမ္ေရာက္ေတာ႔ မႀကီးက.
" ေဟာ ..ေဇာင္းျပန္လာၿပီလား..ႏုႏု ..သူက အစ္မေျပာေနတဲ႔ ေဇာင္းဆိုတာေလ.."
" ေအာ္..ဟုတ္ကဲ႔.."
ႏုႏု ဆိုတဲ႔ရွမ္းမေလးက ကၽြန္ေတာ္႔ကိုေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည္႔ရင္း
" ဒီေလာက္ေအးေနတာ ဆိုင္ကယ္နဲ႔
ေတာင္ႀကီးကျပန္လာတယ္လား...ရင္ဘက္ေတြေအာင္႔ၿပီးေနမေကာင္းျဖစ္မွာေပါ႔...ရင္ကာမပါဘာဘဲ မသြားနဲ႔ေလ..."
ရွမ္းသံဝဲဝဲေလးနဲ႔ ဂရုဏာသံေလးနဲ႔ေျပာလိုက္တဲ႔ာအသံက ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ထဲ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္းမသိလိုက္ဘူး။ အထစ္ထစ္အေငါ႔ေငါ႔နဲ႔ဘဲ
" ေအာ္..ဟိုဒင္းေလ....ဟိုဟာ...ဝတ္ဖို႔ေမ႔သြားလို႔ပါဗ်ာ...စိတ္ေလာေနလို႔.."
"အဲ႔ဒါသာၾကည္႔ေတာ႔ႏုႏုေရ သူကေလ ေငြဘဲျမင္တာ ကိုယ္႔ကို ဂရုမစိုက္ဘူးေလ...အဲ႔ဒါေၾကာင္႔ သူ႔အေမက ဒီတေခါက္ ဒီလာတုန္း ရွမ္းမေလးေခ်ာေခ်ာေလးနဲ႔ ေပးစားလိုက္တဲ႔ေလ..သူ႔ထိမ္းလို႔ရေအာင္တဲ႔..ေဇာင္း ..ႏုႏုကေခ်ာတယ္မွတ္လား...ဟိ.."
" အာ...မႀကီးကလဲ"
"အို႔..အမကလဲ..ႏုႏုျပန္မယ္..ေနာက္ေန႔မွလာလည္မယ္..."
ႏုႏုဆိုတဲ႔ရွမ္းမေလး ပါးေလးေတြရဲလို႔ ရွက္ၿပီး အေျပးတပိုင္းနဲ႔ ျပန္သြားပါေတာ႔တယ္။
" မႀကီးကလဲဗ်ာ..စြတ္ေျပာေနတယ္..ဟိုမွာရွက္သြားၿပီ..."
"အံမယ္....ငါ႔လာရန္ရွာေနတယ္..နင္မႀကိဳက္ဘူးလားေျပာ.."
"ဟီး...မဆိုးဘူးေနာ္..မႀကီး...ေခ်ာေတာ႔ေခ်ာသား..ဟိ"
"မဆိုးဘူးမဟုတ္ဘူး..ဟဲ႔ ..ဆိုးကိုမဆိုးတာ..သူက တို႔တပ္ထဲက ဆရာမေလးေလ..နင္႔အေမ
သေဘာၾကမွာပါ..ငါသိတယ္..ဘယ္လိုလဲ နင္ေရာ..."
"စင္းစားလိုက္အံုးမယ္ေနာ္..မႀကီး.."
" ေသနာေလး..နင္ကမ်ား.."
"ဟားဟားဟား..စတာပါမႀကီးရာ...ေျဖးေျဖးေပါ႔ဗ်ာ..အခ်ိန္ေတြရွိပါေသးတယ္..."
ဒီလိုနဲ႔ တလေလာက္ၾကာလာေတာ႔ ႏုႏုဆိုတဲ႔ ရွမ္းမေလးနဲ႔လဲ ရင္းႏွီးလာပါတယ္။ သူရဲ႔ စကားသံဝဲဝဲေလးက နားေထာင္ေကာင္းသလိုရွိလာပါတယ္။ တေန႔ ႏုႏုက
" ေဇာင္း နမ္႔ဆမ္မွာ စကားပံုလိုလို ဆိုရိုးစကားလိုလိုရွိတယ္ သိလား.."
"ဟုတ္လား ..ႏုႏု..ဘာလဲ..အဲ႔တာက.."
"တျပည္သားေတြလာလည္ၿပီး နမ္႔ဆမ္ေခ်ာင္းရည္ ေသာက္မိရင္ နမ္႔ဆမ္ကို ေနာက္တေခါက္ျပန္လာကိုျပန္လာရတယ္တဲ႔..အဲ႔တာေဇာင္းယံုလား..."
"တအားႀကီးေတာ႔လႊတ္ၿပီးမယံုခ်င္ဘူး..ဟုတ္ရင္လဲဟုတ္မွာေပါ႔ေနာ႔..ေျပာတက္ဘူးေလ.."
အဲ႔အခ်ိန္မွာ မႀကီးေရာက္လာၿပီး
"ဟုတ္ရင္ဟုတ္မွာေပါ႔မဟုတ္ဘူးေဟ...ဟုတ္ကိုဟုတ္တာ..နင္မယံုၾကည္႔ နင္ေနာက္တေခါက္ျပန္လာကိုျပန္လာရအံုးမယ္...ခုလဲနင္ခဏခဏလာေနရတာဘဲမဟုတ္လား.."
" အာ..မႀကီးကလဲ ဒါက ကၽြန္ေတာ္အလုပ္နဲ႔ေလ..အေပ်ာ္အလည္လာတဲ႔သူမွမဟုတ္တာ..."
"ထားပါေတာ႔ နင္ကိုယ္ေတြ႔ၾကံဳမွသိမယ္..ဟြန္း"
ကၽြန္ေတာ္နမ္႔ဆမ္ေျမေရာက္တာ(၃)လေလာက္ၾကာလာပါၿပီ မႀကီးရဲ႔ အပို႔ေတြေကာင္းမႈေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ႏုႏုတို႔လဲ အေျခအေနေတြေျပာင္းလဲလာပါတယ္။ ႏုႏုကလဲ သူ႔အိမ္ကို ေခၚၿပီးထမင္းေၾကြး သူ႔မိဘေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတဲ႔အဆင္႔ေတြေရာက္လာပါတယ္။ သူ႔မိဘေတြကလဲ ေကာင္ေလးဧည္႔သည္ တခါမွအိမ္ေခၚမလာဘူတဲ႔ သူ႔တို႔သမီးကိုလဲ အထူးအစမ္းအေနနဲ႔ ၾကည္႔ၿပီး ေခါင္းတညိမ္႔ညိမ္႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို လက္ခံအသိအမွတ္ျပဳ ေဖၚေဖၚေရြေရြနဲ႔စကားေတြေျပာၾကနဲ႔ အေျခအေနေတြေကာင္းလာပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔တရက္မွာေတာ႔ နမ္႔ဆမ္နဲ႔ (၂)မိုင္သာသာေလာက္သာေဝတဲ႔ ရြာတရြာမွာ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ကိစၥတခုနဲ႔ အေရာင္းအဝယ္သြားလုပ္ရတယ္။ အဲ႔ရြာက ရြာသူရြာသားေတြက ဗမာကိုမုန္းၾကတယ္တဲ႔ ဗမာဆိုေပမယ္႔ သူ႔တို႔ရြာမွာဗမာလိုမေျပာမိရင္ ဘာမွမလုပ္ၾကပါဘူး။ ေျပာမိရင္ေတာ႔ အေသသတ္တယ္ဆိုႀပီးနာမည္ႀကီးေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲ႔ဒီ႔ရြာသြားမယ္ လုပ္ေတာ႔ ႏုႏုက ဆိုးရိမ္တဲ႔မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ သတိထားဖို႔ တတြတ္တြတ္မွာရွာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ စိတ္ခ်ပါဆိုၿပီး ထြက္လာခဲ႔ပါေတာ႔တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ကၽြန္ေတာ႔ အစ္ကိုယ္ရယ္ ဆိုင္ကယ္တေယာက္တစီးစီနဲ႔ ထြက္လာၾကပါတယ္။ အဲ႔ဒီရြာေရာက္ေတာ႔ အေရာင္းအဝယ္က ဘယ္လိုမွေစ်းညွိလို႔မရပါဘူး။ အေျခအေနက တေျဖးေျဖး တင္းမာမႈေတြရွိလာပါတယ္။ သူတခြန္းကိုယ္တခြန္းေျပာရင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ စိတ္မေရွေတာ႔တာနဲ႔ ရွမ္းလိုေျပာရတာ ခရီးမတြင္ဘူး ျမန္မာလိုေျပာလို႔ ေျပာခ်လိုက္ပါတယ္။ အဲ..အဲ႕မွာစျပႆနာတက္ေတာ႔တာပါဘဲ။ ဗမာလိုေျပာရမလားဆိုၿပီး အေရာင္းအဝယ္ျပက္သြားပါေတာ႔တယ္။
အေရာင္းအဝယ္မျဖစ္ေတာ႔ ညီအစ္ကို(၂)ေယာက္လဲ ျပန္လာၾကပါတယ္။ အျပန္လမ္း နမ္႔ဆမ္ ဝင္ခါနည္းမွာေတာ႔
ငါ႔ညီေနာက္မွာ ကား(၂)စီးလိုက္လာတယ္ ေမာင္းျမန္ျမန္..ေမာင္း..
ကၽြန္ေတာ္တို႔(၂)ေယာက္လဲ မိုင္ကုန္တင္ လစ္ပါေတာ႔တယ္။ ေနာက္ကလိုက္လာတာက ဆဖ္အမ်ိဳးအစား 4x4 ေတြဆိုေတာ႔ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ဘယ္လိုမွ ေျပးလို႔မလြတ္ေတာ႔ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ညီကိုယ္ႏွစ္ေယာက္လဲ အထူးဘူးဆိုၿပီး ေတြ႔ရာေခ်ာက္ထဲ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ထိုးဆင္းေျပးၾကပါေတာ႔တယ္။ ေခ်ာက္ကမ္းပါးက မမတ္ေပမယ္႔ ထင္းရူးပင္ေတြ ရွိေနတာေၾကာင္႔ ေအာက္ေရာက္ေတာ႔ ညီကို(၂)ေယာက္လံုး ရစရာမရွိေအာင္ ပြန္းပဲ႔ကုန္ၾကပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္ေတြကေတာ႔ ဘာမွသံုးစားမရေတာ႔ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔(၂)ေယာက္ကိုၾကည္႔ၿပီးအကုန္လံုးလန္႔ေနၾကပါတယ္ ဒဏ္ရာေတြေဆးထဲ႔ၾကေပါ႔။ ႏုႏုတေယာက္ဆို မ်က္ရည္ေတြ တသြင္သြင္ၾကလို႔ သူအတန္တန္မွာရက္နဲပ ျဖစ္ၾကၿပီဆိုၿပီး ငိုေနရွာပါေတာ႔တယ္။
ကၽြန္ေတာ႔မွာ ႏုႏုငိုေတာ႔ ဒဏ္ရာကနာတာေတြဘယ္ေရာက္ကုန္မွန္းမသိ သူ႔ျပန္ေခ်ာ႔ရပါေတာ႔တယ္။
" မငိုပါနဲ႔ ႏုႏုရယ္ ...ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးကြာ..."
"မငိုလို႔ရမလား....ကိုယ္႔ကိုလဲျပန္ၾကည္႔ေလ..ရစရာမရွိေတာ႔ဘူး..."
" ေဇာင္း ..နင္တခုခုျဖစ္လို႔မရဘူး....ဘာမွမျဖစ္ရဘူး..နင္နာေနရင္ ငါနာေနသလိုခံစားရတယ္.."
"ကဲ ..ကဲ ေတာ္ပါၿပီကြာ..မငိုနဲ႔ေတာ႔ေနာ္ အဲ႔ရြာေနာက္တခါမသြားေတာ႔ဘူး..ဟုတ္ၿပီလား..."
ဒီလိုနဲ႔ဒဏ္ရာေတြသက္သာလာပါၿပီ။ တရက္ ႏုႏုက တပ္ထဲက အခ်ဳပ္သြားရေအာင္အေဖၚလိုက္ခဲ႔ပါေခၚတာနဲ႔ လိုက္သြားပါတယ္။ တပ္အခ်ဳပ္ေရာက္ေတာ႔ေတြ႔လိုက္ရတာက
.
"ဟာ...ေဟ႔ေကာင္...ေျမာက္ဂၽြမ္း(သူ႔နာမည္အရင္းက ေက်ာ္ေထြးသန္းပါ တိုက္ေလယဥ္ေမာင္းတဲ႔သူေပါ႔) "
"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲဟ..."
"ဘာျဖစ္ရမလဲ တပ္ရင္းမႈက ေသခ်ာမွာလိုက္တယ္..သူကေသခ်ာတလြဲလုပ္တယ္ေလ.."
"ဘာေတြတလြဲလုပ္တာလဲဟ"
"မေန႔က ေလ႔က်င္႔ေရးရွိတယ္ေလ အဲ႔ဒါ သူ႔ကို ေလယာဥ္ေမာင္းရင္ ေလယာဥ္ကိုဂၽြမ္းမထိုးရဘူးလို႔ မွာလိုက္တာ ဂၽြမ္းထိုးတယ္ေလ..အခု ဖိုင္းၾကတာေပါ႔...."
" ေနစမ္းပါအံုး မင္းကဘာလို႔ ဂၽြမ္းထိုးရတာလဲ"
ေျမာက္ဂၽြမ္းက
" ဘာလို႔ရမွာလဲဟ...ငါ႔ႀကိဳက္တဲ႔ေကာင္မေလးက အဲ႔ေန႔ေလ႔က်င္႔ေရးမွာ သူ႔အိမ္ေခါင္ေပၚမွာ ေလယာဥ္တပတ္ဂၽြမ္းထိုးျပရင္ အေျဖေပးမယ္ဆိုလို႔ ထိုးျပလိုက္တာ..အခုေတာ႔.."
"ဟားဟားဟား..ျဖစ္ရေလ ေျမာက္ဂၽြမ္းရယ္...မင္းမလဲနာမည္နဲ႔ကိုလိုက္ပါေပတယ္..."
ေျမာက္ဂၽြမ္းစီကျပန္လာၾကၿပီး (၂)ေယာက္သား နမ္႔ဆမ္ ဘုရားကိုသြားဖူးၾကပါတယ္ ညေန ေနၾကမွဘဲ ျပန္လာလိုက္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ခါနီး (၃)
ပတ္အလိုမွာ အေရာင္အဝယ္ကိစၥတခုေပၚလာပါတယ္။ အရင္ရန္ျဖစ္ထားတဲပရြာရဲ႔ (၂)ရြာေၾကာ္မွာေပါ႔။ ဒါကိုသိသြားတဲ႔ ႏုႏုက သူလဲလိုက္မယ္ဆိုၿပီး ဇြတ္လိုက္ပါေတာ႔တယ္။ အစ္ကိုယ္ေတြ မရီးေတြဝိုင္းတားေပမယ္႔မရတာနဲ႔ အစ္ကိုကလဲ ေခၚခဲ႔ကြာဒါဆိုလဲဆိုၿပီး (၃)ေယာက္သားသြားၾကပါတယ္။ အေရာင္းအဝယ္ျဖစ္လို႔ (၃)ေယာက္သား အိမ္အျပန္လာမွာေတာ႔...
အစ္ကိုက
"ငေဇာင္း...ငါ႔စိတ္ထဲတမ်ိဳးဘဲ..တခုခုျဖစ္ေတာ႔မလိုဘဲ..ဘယ္လိုႀကီးလဲမသိဘူးကြာ.."
"အာ..ကိုႀကီးပင္ပန္းလို႔ေနမွာပါ ..အိမ္ေရာက္ရင္ နဲနဲခ်ၿပီးအိပ္လိုက္ လန္းသြားမွာပါ.."
" မဟုတ္ဘူးေနာ္ တခုခုေတာ႔တခုခုဘဲ...."
"ေအးေလ အစ္ကိုကလဲ ႏုႏုေတာင္ဘာမွမျဖစ္ဘူး "
အဲ႔အခ်ိန္မွာဘဲ ေနာက္က ဟြန္းသံေၾကာင္႔ ဆိုင္ကယ္ေဘးခ်ေရွာင္ေပးလိုက္ေတာ႔ ကားတစီး အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေက်ာ္တက္သြားပါတယ္။ အစ္ကိုက
"ၾကမ္းလိုက္တာကြာ ကားေမာင္းကလဲ.."
ဒီလိုနဲ႔ နမ္႔ဆမ္ျမိဳ႔ေလးကို လွမ္းျမင္ေနရပါၿပီ။ ေရာက္ေတာ႔မယ္ဆိုတဲ႔အသိနဲ႔ ခတ္ျမန္ျမန္ေလးေမာင္းလာၾကပါတယ္။
" ေဖာက္..."
"အင္႔...ေဇာင္း.."
ႏုႏုရဲ႕ မပီဝိုးတဝါးအသံကနားထဲေရာက္လာၿပီး။ ႏုႏုခႏၶာကိုေလး ကၽြန္ေတာ႔ေက်ာေပၚ မွီၾကလာပါတယ္။
" ႏုႏု..ဘာျဖစ္တာလဲ....ဘာျဖစ္တာလဲ..."
ကၽြန္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ ရပ္ၿပီး ႏုႏုကို ျပန္လွည္႔အၾကည္႔မွာေတာ႔
" ေဖာက္....ေဖာက္..."
အသံႏွစ္သံ ေရွ႔ဆင္႔ေနာက္ဆင္႔ ဆိုသလိုထြက္ေပၚလာၿပီး ကၽြန္ေတာ႔လက္ေမာင္း ပူခနဲျဖစ္သြားပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္လဲ ႏုႏုကိုဆိုင္ကယ္ေပၚကဆြဲခ် ႏွစ္ေယာက္သား ရင္ခ်င္းအပ္လို႔ဝပ္ေနလိုက္ပါတယ္။ အစ္ကိုကေတာ႔ သစ္ပင္အကြယ္မွာ ဝပ္ေနတာေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ႏုႏုကိုၾကည္႔လိုက္ေတာ႔
" ဟင္...ႏုႏု..."
ေက်ာဘက္မွာေသြးေတြရြဲႏွစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ ေပ်ာ႔ေခြေနပါေတာ႔တယ္။
"ကိုႀကီး လာပါအံုး ဒီမွာ ႏုႏုကိုထိသြားၿပီ...ေခၚလို႔မရေတာ႔ဘူး."
"ဟင္..ဘယ္မွာလဲ ...ဟာ....သြားၿပီ...ႏုႏု"
ဘယ္လိုပင္ကၽြန္ေတာ္တို႔(၂)ေယာက္ေခၚေနေပမယ္႔ ႏုႏုတေယာက္မၾကားႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ ဒီေန႔မွကၽြန္ေတာ္႔ကို စိတ္မခ်လို႔လိုက္လာကာမွ ေသနက္သမားေတြလက္ခ်က္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ႔လက္ထဲ ေပ်ာ႔ေခြၾကေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ ငူငူႀကီးထိုင္လို႔ ႏုႏုျပန္ရွင္လာႏိုးနဲ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးႀကိဳးစားေနမိပါတယ္။ ဘယ္လိုပင္ႀကိဳးစားႀကိဳးစား ႏုႏုကေတာ႔ ေသြးေတြရြဲလို႔ ကၽြန္ေတာ႔လက္ထဲ ဝိဥာဥ္မဲ႔စြာ ေပ်ာ႔ေခြေနပါၿပီ။
"ငေဇာင္း...လာကြာ ႏုႏုကို ဆိုင္ကယ္ေပၚတင္ သြားမယ္...အခ်ိန္ၾကာလာရင္ ငါတို႔အတြက္လဲမေကာင္းႏိုင္ဘူး..ျမန္ျမန္ျပန္ၾကရေအာင္..."
အိမ္ျပန္ေရာက္ၾကပါၿပီ။ ဝိဥာဥ္မဲ႔ေနတဲ႔ ႏုႏုခႏၶာကိုယ္ေလးကို ေပြ႔ရင္း အိမ္ထဲလွမ္းအဝင္မွာေတာ႔
" ဟင္....သမီး...သမီးေလး......"
" ဟင္..ေဇာင္း...ဘယ္လိုျဖစ္ၾကတာလဲကြယ္....မႀကီးကိုေျပာျပၾကပါအံုး..."
ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ေျပာျပလိုက္ေတာ႔..
" ျဖစ္ရေလသမီးရယ္....သမီးေလး..."
ႏုႏုေမေမမွာေတာ႔ သူ႔သမီးေလးရင္မွာပိုက္လို႔ ေငြးေၾကြးေနပါေတာ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ႔ရင္ထဲမွာလဲ ငါေၾကာင္႔ျဖစ္ရတာဆိုတဲ႔ာအေတြးေတြနဲ႔ ဆို႔နင္႔လို႔ စကားေျပာဖို႔ေတာင္အင္အားေတြကုန္ခမ္းသြားၿပီး ငူငူႀကီးထိုင္လို႔သာေနမိပါေတာ႔တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ႏုႏုရက္လည္တဲ႔အထိေစာင္႔ ဂူသြင္းလို႔ ဂူပိတ္အၿပီးေနာက္ေန႔မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ပဲခူးျပန္ရပါေတာ႔တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ အေၾကာင္းစံုေမေမတို႔ကိုရွင္းျပေတာ႔ ေမေမတို႔လဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကယံုကလြဲလို႔ ဘာမွမေျပာႏိုင္ရွာၾကေတာ႔ပါဘူး။ ဘဝေပးေပါ႔ကြယ္ဆိုတဲ႔ စကားတလံုးနဲ႔သာ တတြင္တြင္ေျပာရင္ႏွင္႔သိမ္႔ေနအားေပးၾကပါတယ္။
အခ်ိန္ေတြဘယ္လိုပင္ေျပာင္းလာေပမယ္႔ ႏုႏုရဲ႕ အျဖစ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္႔မွာ မေန႔ကျဖစ္ျပက္ခဲ႔သလို စိုးမိုးေနပါတယ္။ တရက္မွာေတာ႔...
" ကလင္..လင္..လင္..."
ဖုန္းသံေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ အခန္းထဲ အလုပ္ရႈပ္ေနရာက အေျပးသြားကိုင္လိုက္ပါတယ္။
"ဟလို..ဗ်ာ...ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ႀကီးသြားရမယ္..ဟုတ္လား..မသြားလို႔ မျဖစ္ဘူးလား ဗ်ာ..ကၽြန္ေတာ႔အစား တခ်ားသူလႊတ္လို႔မရဘူးလား...."
တဖက္ကအေရာင္းအဝယ္လုပ္မယ္႔သူရဲ႕ လူကိုယ္တိုင္လာမွဆိုတဲ႔ အေျပာေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ေမာစြာနဲ႔ဘဲ အင္း လိုက္ရပါေတာ႔တယ္။
ေတာင္ႀကီးတေခါက္တက္ရျပန္ၿပီေပါ႔ဗ်ာ။ အရင္တုန္းကေတာ႔ သြက္လက္ျဖတ္လက္လို႔ အလုပ္ဆိုရင္ သြားေနတဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ဒီတေခါက္ ခရီးမွာေတာ႔ ဘယ္လိုမွမေပ်ာ္ႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ ရင္ေမာစြာနဲ႔ ေလးကန္ပင္ပန္းခ်ိနဲ႔စြာနဲ႔ ေတာင္ႀကီးေျမကိုေရာက္လာပါေတာ႔တယ္။ ေတာင္ႀကီးေရာက္လို႔ အလုပ္ေတြလက္စသတ္အၿပီးမွာေတာ႔ တခ်ိန္က ခ်စ္သူရွိရာ နမ္႕ဆမ္ေျမကို တေခါက္ျပန္သြားဖို႔ အားတင္းေျခဦးလွည္႔လိုက္မိပါေတာ႔တယ္။ နမ္႔ဆမ္ေျမကိုေရာက္လာပါၿပီ ခ်စ္သူထာဝရအိပ္ဆက္ရာ အုပ္ဂူ ေလးစီသို႔သာေပါ႔။
ခ်စ္သူအုပ္ဂူေလးကို တယုတယ ရွင္းလင္းေပးရင္ အေဝကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည္႔လိုက္မိပါတယ္။
ေအာ္......ေတာင္တန္းေတြမွာ ျမဴဆိုင္းေနတယ္..ႏုႏုရယ္...ေတာင္တန္းေတြ ျမဴဆိုင္းေနတာ ကိုတို႔ႏွစ္ေယာက္ခြဲရလို႔ ငိုေနၾကတယ္ထင္ပါတယ္ကြာ...
နမ္႔ဆမ္ေခ်ာင္းေရေတြ စီးသံၾကားေနရတယ္ခ်စ္သူ ေခ်ာင္းရည္စီးသံေတြက သူမ်ားေတြအတြက္ သာယာေပမယ္႔ ကို႔အတြက္ေတာ႔ တမလြန္က ခ်စ္သူငိုသံေတြလား..ခ်စ္သူရယ္.....
ႏုႏု တခါေျပာခဲ႔ဖူးတယ္ေလ...နမ္႔ဆမ္းေရေသာက္တဲ႔ တျပည္သားေတြဟာ ေနာက္တခါနမ္႔ဆမ္ေျမကို အေရာက္လာကိုလာရမယ္တဲ႔ အခုေတာ႔ကိုယ္တေခါက္ျပန္လာရၿပီ ခ်စ္သူရယ္...ခ်စ္သူေျပာခဲ႔တာ မွန္ေနပါၿပီခ်စ္သူရယ္..သူမ်ားေတြတေခါက္ျပန္ေရာက္တာ ေပ်ာ္စရာေတြ ပါခ်င္ပါေပမယ္႔ ကိုယ္႔အတြက္ေတာ႔ အလြမ္းေတြသာ အျပည္႔နဲ႔ပါ ခ်စ္သူရယ္.........
ေဇာင္း ( ရင္တြင္းျဖစ္)
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.